โรงพยาบาลตำบลสังขะ: รายงานการประชุมคณะกรรมการโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล ครั้งที่ 1 /2552

วันพฤหัสบดีที่ 20 สิงหาคม พ.ศ. 2552

รายงานการประชุมคณะกรรมการโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล ครั้งที่ 1 /2552

รายงานการประชุมคณะกรรมการโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล ครั้งที่ 1 /2552
วันที่ 21 กรกฎาคม พ.ศ. 2552 เวลา 14.00 - 18.00 น.
ณ ห้องประชุมตึกอำนวยการ

ระเบียบวาระที่ 1 ประธานแจ้งให้ที่ประชุมทราบ
แผนการพัฒนาโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล
รัฐบาลภายใต้การนำของนายกรัฐมนตรี ฯพณฯ อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ แถลงนโยบายด้านสาธารณสุข ปรับปรุงระบบบริการด้านสาธารณสุข โดยลงทุนพัฒนาระบบบริการสุขภาพภาครัฐ ทุกระดับให้ได้มาตรฐาน ยกระดับสถานีอนามัยเป็น โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพประจำตำบล และพัฒนาเครือข่ายการส่งต่อในทุกระดับอย่างมีประสิทธิภาพ เชื่อมโยงกันทั้งภาครัฐและเอกชน เพื่อให้ระบบหลักประกันสุขภาพมีคุณภาพอย่างเพียงพอทั่วถึง มีทางเลือกหลากหลายรูปแบบ และครอบคลุมได้ถึงการรักษาพยาบาลในสถานพยาบาลเอกชนที่เข้าร่วมโครงการ เพื่อตอบสนองต่อการแก้ปัญหาและนโยบายของรัฐดังกล่าว จึงมีความจำเป็นอย่างเร่งด่วน ในการปรับโฉม การบริการสุขภาพระดับปฐมภูมิ ให้เปลี่ยนจากบริการเชิงรับมาเป็นเชิงรุก โดยเห็นสมควรจัดทำ “แผนการพัฒนาโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล พ.ศ. 2552-2555” ขึ้น เพื่อเป็นกรอบแนวทางในการขับเคลื่อนการดำเนินการโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพระดับตำบล
กรอบแนวคิด “โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล”
ขอบเขตการดำเนินงาน
1) ดำเนินการเชิงรุก
2) บริการอย่างต่อเนื่องและสามารถให้คำปรึกษากับผู้ป่วยตลอด 24 ชั่วโมง
3) มีความเชื่อมโยงและมีส่วนร่วม
ระบบสนับสนุน
1) ระบบข้อมูลข่าวสารและเทคโนโลยีสารสนเทศ
2) ระบบการปรึกษาโรงพยาบาลแม่ข่ายตลอดเวลา
3) ระบบเวชภัณฑ์และเวชภัณฑ์ที่มิใช่ยา ที่สอดคล้องกับโรงพยาบาลพี่เลี้ยง
กรอบอัตรากำลังเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล
1. แพทย์ (ใช้ระบบการให้คำปรึกษาทางไกล)
2. พยาบาล 2 คน
3. เจ้าพนักงานเภสัชกรรม 1 คน
4. เจ้าพนักงานทันตาภิบาล 1 คน
5. เจ้าพนักงานสาธารณสุข 1 คน
6. ผู้ช่วยเจ้าพนักงานสาธารณสุข 1 คน
7. นักวิชาการสาธารณสุข 1 คน
8. คนงาน 1 คน
9. ผู้ช่วยเหลือคนไข้ 1 คน
หมายเหตุ โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลขนาดใหญ่ อัตรากำลัง 9 – 10 คน

ตัวชี้วัดผลสัมฤทธิ์ของโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล
1. ความครอบคลุม (coverage) ของบริการสุขภาพขั้นพื้นฐานเพิ่มมากขึ้น เช่น การให้ภูมิคุ้มกันโรค บริการทันตกรรม การฝากครรภ์ (ANC) การคัดกรองมะเร็งปากมดลูก
2. การเข้าถึงบริการสุขภาพ (Access to care) ของประชาชนในระดับตำบลดีขึ้น เช่น
1) สัดส่วนของผู้รับบริการผู้ป่วยนอกของโรงพยาบาลพี่เลี้ยงลดลงอย่างต่อเนื่อง
2) จำนวนผู้ป่วยที่ bypass โรงพยาบาลตำบลมาโรงพยาบาลพี่เลี้ยงลดลง
3. ผู้ป่วยโรคเรื้อรังได้รับบริการดีขึ้น เช่น
1) มีการค้นพบผู้ป่วยโรคเรื้อรังรายใหม่ได้มากขึ้นและเร็วขึ้น และผู้ป่วยได้รับการดูแลอย่างสม่ำเสมอมากขึ้น เช่น เบาหวาน ความดันโลหิตสูง
2) อุบัติการณ์ของภาวะแทรกซ้อนของโรคเรื้อรัง เช่น ความดันโลหิตสูง เบาหวาน โรคหัวใจและหลอดเลือด หอบหืด ลดลง
มติที่ประชุม : ที่ประชุมรับทราบ
ระเบียบวาระที่ 2 รับรองรายงานการประชุมครั้งที่แล้ว เมื่อวันที่ 9 กรกฎาคม 2552
มติที่ประชุม : ที่ประชุมรับทราบ ตามรายละเอียดของแผนการพัฒนาโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล
ระเบียบวาระที่ 3 ติดตามการประชุมครั้งที่แล้ว เมื่อวันที่ 9 กรกฎาคม 2552
ไม่มี
มติที่ประชุม : ที่ประชุมรับทราบ
ระเบียบวาระที่ 4 เรื่องแจ้งเพื่อทราบและพิจารณนาจากที่ประชุม
1. เรื่องอัตรากำลังเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล พบว่า ยังขาดแคลนทั้ง 2 แห่ง

2. เรื่องระบบ IT ในระยะแรกใช้ระบบเดิม ให้แต่ละหน่วยงานเก็บข้อมูลและทางศูนย์คอมฯโรงพยาบาลสังขะจะลงสำรวจพื้นที่
3. เรื่องอุปกรณ์ทางการแพทย์และเครื่องมือต่างๆ ให้ PCU ทั้ง 2 แห่งไปสำรวจและบันทึกเสนอภายในอังคารหน้า (วันที่ 28 ก.ค. 52)
4. เรื่องเวชภัณฑ์ยาและมิใช่ยา ให้ฝ่ายเภสัชจัดทำบันชียา โดยปรึกษาแพทย์ (ให้เพชรรัตน์ ประสานงานกับฝ่ายเภสัชเรื่องการจัดทำบันชียาในโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล)
5. เรื่องการจัดพยาบาลวิชาชีพออกปฏิบัติงานที่รพ.สต. ทั้ง 2 แห่ง โดยจัดให้แห่งละ 2 คน
6. เรื่องระบบส่งต่อผู้ป่วย เมื่อผู้ป่วยมาถึงโรงพยาบาลสังขะ จะจัดให้มาที่ ER โดยไม่ต้องผ่าน OPD
7. ให้จัดร่างคณะกรรมการการประชุม (รพ.สต. ทั้ง 2 แห่ง) และนำเสนอครั้งต่อไป โดยทางรพ.สต.เป็นผู้รับผิดชอบ
มติที่ประชุม : ที่ประชุมรับทราบ
ระเบียบวาระที่ 5 เรื่องอื่นๆ
ท่านผู้อำนวยการโรงพยาบาลสังขะ เสนอ
- ระบบการปรึกษาแพทย์ทางไกล ให้มีการประเมินผลอย่างต่อเนื่อง
- ป้ายชื่อหน้าสถานีอนามัย ทั้ง 2 แห่ง มีการเปลี่ยนโดยใช้ชื่อโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล...... ทั้งนี้ทางโรงพยาบาลสังขะรับผิดชอบจัดดำเนินการให้
มติที่ประชุม : ที่ประชุมรับทราบ
ระเบียบวาระที่ 6 กำหนดวันประชุม ครั้งต่อไป
คณะกรรมการได้นัดการประชุมครั้งต่อไปในวันที่ 18 ส.ค. 2552 ละจะแจ้งรายละเอียดให้คณะกรรมการทราบอีกครั้งหนึ่ง
มติที่ประชุม : รับทราบ
นางสาวเพชรรัตน์ เกียรติคุณรัตน์ ผู้บันทึกการประชุม

1 ความคิดเห็น:

เพชรรัตน์ กล่าวว่า...: ขอบคุณค่ะ; 25 สิงหาคม 2552 เวลา 18:35

แสดงความคิดเห็น

สมัครสมาชิก: ส่งความคิดเห็น (Atom)

เรื่องเล่าที่ 4 อยากเก่งคนเดียว?

คนทำงาน..ก็เป็นมนุษย์ที่มีอารมณ์และความรู้สึกไม่ต่างจากคนทั่วไป หากคิดผิดแล้วปรับมุมมองใหม่ก็ย่อมเป็นเรื่องดี สำหรับคนทำงานในบางกลุ่มหรือบางคน เวลาเจอความเครียด ก็คิดว่าไม่แคร์ตามประสาคนเก่ง เก่งคนๆเดียวก็ใช่ว่าดีนะ ทั้งๆที่ผลงานที่ทำก็ออกมาดีทีเดียว..เป็นที่ยอมรับของคนหลายคน แต่กลับรู้สึกว่าแทรกตัวเข้าไปในกลุ่มเพื่อนได้ยากแสนจะลำบาก หรือในบางครั้งพากันนั่งล้อมวงกันตั้งหลายคนแต่ทำไมไมสามารถอยู่ในใจของเพื่อนข้างๆได้เลย ส่งผลถึงความรู้สึกว่า "ช่างไม่มีความสุขเอาเสียเลย"เลยเกิดการโหยหาอยากได้คนที่มาร่วมคิดร่วมทำ เพราะรู้สึกงานหนักมาก พอมีการทำงานเป็นทีม แต่ทำไมถึงโดดเดี่ยว มันเกิดอะไรขึ้น?? (คิดสิคิด..โฆษณาหมากฝรั่งคิดคิด)

เรื่องเล่าที่ 1 ตอน ความล้มเหลว 1

มีใครบ้างไม่เคยล้มเหลวหรือไม่เคยสำเร็จ เราล้วนแล้วแต่เคยผ่านห้วงเวลาเหล่านั้นมาด้วยกันทั้งนั้น ยามนี้อาจจะมีใครหลายคนจมอยู่กับห้วงเวลาแห่งความล้มเหลว ปล่อยเวลา และความคิดของเราให้หมดเปลืองกับเรื่องราวเหล่านั้น แล้วก็ทุกข์ไปกับมัน เราคิดไปว่า “ด้วยความคิด” มันจะช่วยพาเราออกไปจากความมืดมิดนั้นได้ แต่สุดท้ายแล้วเรากลับเดินวนอยู่ในทางแห่งความมืดมิดนั่น มีประโยคหนึ่งที่ว่า ถ้ามันถึงเวลาเช้ามันก็เช้า ถ้ามันถึงเวลามืดมันก็มืด ใครจะไปทำอะไรได้ เราคงไม่สามารถไปหยุดพระอาทิตย์ไม่ให้ตกหรือหยุดพระจันทร์ไม่ให้ขึ้นได้ ทุกอย่างล้วนมีห้วงเวลาของมัน ดังนั้นคิดไปก็เท่านั้น หยุดความคิดนั่นซะ แล้วก็มีความสุขไปกลับแต่ละห้วงเวลานั้น ยามพระอาทิตย์ขึ้นก็นั่งมองพระอาทิตย์นั่น ยามพระจันทร์ขึ้นก็มีความสุขไปกับแสงจันทร์นั่น แล้วเราก็จะเป็นอิสระไปจากทุกสิ่งทุกอย่าง

เรื่องเล่าที่ 2 ตอน ความล้มเหลว 2

ยามที่เราเป็นเด็กมันก็มีความสวยงามแบบเด็กๆ ยามที่เราแก่ตัวลงมันก็มีความสวยงามของยามนั้นเช่นกัน หรือวันหนึ่งถ้าเราจะต้องตายลงไป ยามนั้นมันก็สวยงามของมัน นั่นก็เพราะเราไม่แยกตัวเองออกจากการเป็นทั้งหมดในชีวิตเรา บางครั้งความล้มเหลวหรือความสำเร็จ มันเป็นเพียงปรากฏการณ์หนึ่งที่เข้ามาเตือนให้เราได้เห็นว่า เราแยกตัวเองออกจากชีวิตหรือไม่ นึกถึงตอนที่เราเป็นเด็ก เรากลับไม่มีความกลัว ไม่ว่าเราหัดเดินกี่ครั้งหรือเราจะหกล้มกี่หน เราก็ยังคงไม่ท้อที่อยากจะลุกขึ้นเดิน จนกระทั่งถึงทุกวันนี้ที่การเดินก็กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต อะไรล่ะที่ทำให้เราไม่กลัวการหกล้ม ไม่กลัวการเจ็บปวด กล้าที่จะลุกขึ้น...แล้วก้าวเดินใหม่อีกครั้ง ใช่หรือไม่ที่ตอนนั้นเราไม่ได้คิดมากไป ไม่ได้แยกตัวเองออกจากห้วงเวลาตรงหน้า ไม่ได้แยกตัวเองออกจากองค์รวมแห่งชีวิตทั้งหมด ยังมีพลังอีกมากมายพร้อมจะช่วยเหลือเรา พยุงเราให้ลุกขึ้นแล้วก้าวเดินอีกครั้ง จริงๆแล้วเราโหยหาและอยากหวนกลับไปสู่ความรู้สึกแบบนั้นอีกครั้ง เหมือนในห้วงยามที่เราเป็นเด็ก แต่เรากลับเลือกเดินออกไปอีกทางหนึ่ง และก้าวไปอย่างโดดเดี่ยวในหนทางที่มืดมิด โดยลืมอีกหนทางที่เราเคยเดินหรือเราโหยหาไว้เบื้องหลัง นั่นก็คือเหตุผลว่า ทำไมเราถึงล้มเหลวหรือผิดหวังอะไรแปลกๆ...อยู่ร่ำไป
เชื่อว่าทุกคนเคยแพ้ ทุกคนเคยล้มเหลว แต่คนแพ้ไม่ใช่คนที่ล้มเหลว คนล้มเหลว คือ..คนที่ล้มเลิกต่างหาก สู้ๆๆนะ เป็นกำลังใจให้

ยินดีต้อนรับสำหรับผู้เข้าเยี่ยมชมทุกท่าน

เมื่อพูดถึงงานประจำ บางคนอาจจะรู้สึกทันทีว่าเป็นเรื่องน่าเบื่อหรือเป็นภาระ แต่มันเป็นความจริงของชีวิตที่เราต้องเจอ เมื่อคนเปลี่ยน สังคมก็เปลี่ยน งานประจำในยุคสมัยใหม่ มักถูกแบ่งงานเป็นส่วนย่อยๆ จนขาดการรับรู้ถึงความเชื่อมโยงและยังมีลักษณะพิเศษอีกอย่าง คือ คนคิดมีจำนวนน้อย แต่คนทำมีจำนวนมาก พูดง่ายๆก็คือ งานประจำ ส่วนใหญ่เป็นงานที่คนอื่นสั่งให้ทำ นั่นคือ คนคิดไม่กี่คนและสั่งการให้คนจำนวนมากทำตาม ซึ่งบ่อยครั้งก็ไม่มีคำอธิบาย...กำกับไว้ (บางครั้งแทบฟัง..ไม่ขึ้น) คนทำงานจึงรู้สึกว่าทำงานอย่างไร้อิสระและไม่มีความสุข (มีตัวชี้วัดมาใช้ควบคุมกำกับให้เราทำงาน) ยิ่งตัวชี้วัดมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้รู้สึกแปลกแยกจากงานมากขึ้น เพราะภาระงานล้นมือ ทั้งยังต้องวิ่งไล่ตามตัวชี้วัด ในขณะที่มีความขัดแย้งหลายอย่างอยู่ในองค์กร (อยากหาความสุขควบคู่ไปกับการทำงาน แต่ก็..ไลฟบอยย์) เมื่ออิสระภาพถูกพรากไปจากการทำงานแล้ว เราจึงรู้สึกว่าถูกบังคับให้ทำงานอยู่ตลอดเวลา กลายเป็นความแปลกแยกและอึดอัด ขัดข้องในการทำงานที่พบเป็นประจำ....คุณล่ะ...เป็นหรือเปล่า (คนทำเหนื่อย...คนคิดยิ่งเหนื่อยกว่า..คนที่คิดด้วยทำด้วย เหนื่อยโคตรๆเลย...)

เรื่องเล่าที่ 3 ตอน งานแลกเงิน เงินแลกงาน

แนวคิดการพัฒนาองค์กรสมัยใหม่ ที่เน้นการสร้างตัวชี้วัดมาใช้ควบคุมกำกับให้เราทำงาน โดยไม่มีอำนาจต่อรองหรือไม่มีอิสระที่จะคิดแตกต่าง ยิ่งตัวชี้วัดมาก ก็ยิ่งทำให้รู้สึกแปลกแยกจากงานมากขึ้น จากการที่หาทางสร้างความสุขควบคู่ไปกับการทำงานแต่ไม่ได้ผล จึงมีแนวคิดที่ว่า "เอางานมาแลกเงิน" ออกมาเป็นโปรโมชั่นพิเศษ ถือเป็นนโยบายเพื่อกระตุ้นประสิทธิภาพของคนทำงาน ซึ่งวิธีการเอางานมาแลกเงิน แต่ก็ยังคงใช้การติดตามผลงานแบบเดิม คือ ตัวชี้วัด เรียกว่าจ่ายเงินตามรายงานตัวชี้วัด วิธีนี้อาจฟังดูดี เพราะใครทำงานมากก็ได้เงินมาก น่าจะเป็นระบบที่ทำให้คนขยัน แต่พวกเราที่ทำงานกับระบบราชการมานานคงรู้ว่า ระบบรายงานผลงานน่าเชื่อถือแค่ไหน ผลที่สุดก็อาจกลายเป็นว่า คนที่ได้เงินมากอาจไม่ใช่คนทำงานเก่ง แต่เป็นคนทำรายงานเก่งต่างหาก แรกๆอาจสร้างความฮือฮาได้บ้าง แต่หากใช้ระบบนี้มากเกินไป ก็จะทำให้คนทำงานสัมพันธ์กับงานที่ทำด้วยฐานความคิดแบบเงินเป็นใหญ่ พูดง่ายๆ งานไหนไม่มีป้ายราคาติดไว้ ต่อไปคงหาคนทำได้ยาก ซึ่งความสัมพันธ์แบบนี้จึงเป็นความสัมพันธ์ที่ลดทอนคุณค่าของงานและคุณค่าของความเป็นมนุษย์ และงานถูกลดทอนให้เหลือเพียงกิจกรรมเพื่อหาเงิน อยากให้ทุกคนเปลี่ยนมุมมองใหม่ "ให้ทำงานด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์"