โรงพยาบาลตำบลสังขะ: รายงานการประชุมวิชาการ รพ.สต. 13 ต.ค.52

วันอาทิตย์ที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2552

รายงานการประชุมวิชาการ รพ.สต. 13 ต.ค.52

http://sangkha-hos-tumbon.blogspot.com/2009/10/13-52.html

ไม่มีความคิดเห็น:

เรื่องเล่าที่ 4 อยากเก่งคนเดียว?

คนทำงาน..ก็เป็นมนุษย์ที่มีอารมณ์และความรู้สึกไม่ต่างจากคนทั่วไป หากคิดผิดแล้วปรับมุมมองใหม่ก็ย่อมเป็นเรื่องดี สำหรับคนทำงานในบางกลุ่มหรือบางคน เวลาเจอความเครียด ก็คิดว่าไม่แคร์ตามประสาคนเก่ง เก่งคนๆเดียวก็ใช่ว่าดีนะ ทั้งๆที่ผลงานที่ทำก็ออกมาดีทีเดียว..เป็นที่ยอมรับของคนหลายคน แต่กลับรู้สึกว่าแทรกตัวเข้าไปในกลุ่มเพื่อนได้ยากแสนจะลำบาก หรือในบางครั้งพากันนั่งล้อมวงกันตั้งหลายคนแต่ทำไมไมสามารถอยู่ในใจของเพื่อนข้างๆได้เลย ส่งผลถึงความรู้สึกว่า "ช่างไม่มีความสุขเอาเสียเลย"เลยเกิดการโหยหาอยากได้คนที่มาร่วมคิดร่วมทำ เพราะรู้สึกงานหนักมาก พอมีการทำงานเป็นทีม แต่ทำไมถึงโดดเดี่ยว มันเกิดอะไรขึ้น?? (คิดสิคิด..โฆษณาหมากฝรั่งคิดคิด)

เรื่องเล่าที่ 1 ตอน ความล้มเหลว 1

มีใครบ้างไม่เคยล้มเหลวหรือไม่เคยสำเร็จ เราล้วนแล้วแต่เคยผ่านห้วงเวลาเหล่านั้นมาด้วยกันทั้งนั้น ยามนี้อาจจะมีใครหลายคนจมอยู่กับห้วงเวลาแห่งความล้มเหลว ปล่อยเวลา และความคิดของเราให้หมดเปลืองกับเรื่องราวเหล่านั้น แล้วก็ทุกข์ไปกับมัน เราคิดไปว่า “ด้วยความคิด” มันจะช่วยพาเราออกไปจากความมืดมิดนั้นได้ แต่สุดท้ายแล้วเรากลับเดินวนอยู่ในทางแห่งความมืดมิดนั่น มีประโยคหนึ่งที่ว่า ถ้ามันถึงเวลาเช้ามันก็เช้า ถ้ามันถึงเวลามืดมันก็มืด ใครจะไปทำอะไรได้ เราคงไม่สามารถไปหยุดพระอาทิตย์ไม่ให้ตกหรือหยุดพระจันทร์ไม่ให้ขึ้นได้ ทุกอย่างล้วนมีห้วงเวลาของมัน ดังนั้นคิดไปก็เท่านั้น หยุดความคิดนั่นซะ แล้วก็มีความสุขไปกลับแต่ละห้วงเวลานั้น ยามพระอาทิตย์ขึ้นก็นั่งมองพระอาทิตย์นั่น ยามพระจันทร์ขึ้นก็มีความสุขไปกับแสงจันทร์นั่น แล้วเราก็จะเป็นอิสระไปจากทุกสิ่งทุกอย่าง

เรื่องเล่าที่ 2 ตอน ความล้มเหลว 2

ยามที่เราเป็นเด็กมันก็มีความสวยงามแบบเด็กๆ ยามที่เราแก่ตัวลงมันก็มีความสวยงามของยามนั้นเช่นกัน หรือวันหนึ่งถ้าเราจะต้องตายลงไป ยามนั้นมันก็สวยงามของมัน นั่นก็เพราะเราไม่แยกตัวเองออกจากการเป็นทั้งหมดในชีวิตเรา บางครั้งความล้มเหลวหรือความสำเร็จ มันเป็นเพียงปรากฏการณ์หนึ่งที่เข้ามาเตือนให้เราได้เห็นว่า เราแยกตัวเองออกจากชีวิตหรือไม่ นึกถึงตอนที่เราเป็นเด็ก เรากลับไม่มีความกลัว ไม่ว่าเราหัดเดินกี่ครั้งหรือเราจะหกล้มกี่หน เราก็ยังคงไม่ท้อที่อยากจะลุกขึ้นเดิน จนกระทั่งถึงทุกวันนี้ที่การเดินก็กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต อะไรล่ะที่ทำให้เราไม่กลัวการหกล้ม ไม่กลัวการเจ็บปวด กล้าที่จะลุกขึ้น...แล้วก้าวเดินใหม่อีกครั้ง ใช่หรือไม่ที่ตอนนั้นเราไม่ได้คิดมากไป ไม่ได้แยกตัวเองออกจากห้วงเวลาตรงหน้า ไม่ได้แยกตัวเองออกจากองค์รวมแห่งชีวิตทั้งหมด ยังมีพลังอีกมากมายพร้อมจะช่วยเหลือเรา พยุงเราให้ลุกขึ้นแล้วก้าวเดินอีกครั้ง จริงๆแล้วเราโหยหาและอยากหวนกลับไปสู่ความรู้สึกแบบนั้นอีกครั้ง เหมือนในห้วงยามที่เราเป็นเด็ก แต่เรากลับเลือกเดินออกไปอีกทางหนึ่ง และก้าวไปอย่างโดดเดี่ยวในหนทางที่มืดมิด โดยลืมอีกหนทางที่เราเคยเดินหรือเราโหยหาไว้เบื้องหลัง นั่นก็คือเหตุผลว่า ทำไมเราถึงล้มเหลวหรือผิดหวังอะไรแปลกๆ...อยู่ร่ำไป
เชื่อว่าทุกคนเคยแพ้ ทุกคนเคยล้มเหลว แต่คนแพ้ไม่ใช่คนที่ล้มเหลว คนล้มเหลว คือ..คนที่ล้มเลิกต่างหาก สู้ๆๆนะ เป็นกำลังใจให้

ยินดีต้อนรับสำหรับผู้เข้าเยี่ยมชมทุกท่าน

เมื่อพูดถึงงานประจำ บางคนอาจจะรู้สึกทันทีว่าเป็นเรื่องน่าเบื่อหรือเป็นภาระ แต่มันเป็นความจริงของชีวิตที่เราต้องเจอ เมื่อคนเปลี่ยน สังคมก็เปลี่ยน งานประจำในยุคสมัยใหม่ มักถูกแบ่งงานเป็นส่วนย่อยๆ จนขาดการรับรู้ถึงความเชื่อมโยงและยังมีลักษณะพิเศษอีกอย่าง คือ คนคิดมีจำนวนน้อย แต่คนทำมีจำนวนมาก พูดง่ายๆก็คือ งานประจำ ส่วนใหญ่เป็นงานที่คนอื่นสั่งให้ทำ นั่นคือ คนคิดไม่กี่คนและสั่งการให้คนจำนวนมากทำตาม ซึ่งบ่อยครั้งก็ไม่มีคำอธิบาย...กำกับไว้ (บางครั้งแทบฟัง..ไม่ขึ้น) คนทำงานจึงรู้สึกว่าทำงานอย่างไร้อิสระและไม่มีความสุข (มีตัวชี้วัดมาใช้ควบคุมกำกับให้เราทำงาน) ยิ่งตัวชี้วัดมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้รู้สึกแปลกแยกจากงานมากขึ้น เพราะภาระงานล้นมือ ทั้งยังต้องวิ่งไล่ตามตัวชี้วัด ในขณะที่มีความขัดแย้งหลายอย่างอยู่ในองค์กร (อยากหาความสุขควบคู่ไปกับการทำงาน แต่ก็..ไลฟบอยย์) เมื่ออิสระภาพถูกพรากไปจากการทำงานแล้ว เราจึงรู้สึกว่าถูกบังคับให้ทำงานอยู่ตลอดเวลา กลายเป็นความแปลกแยกและอึดอัด ขัดข้องในการทำงานที่พบเป็นประจำ....คุณล่ะ...เป็นหรือเปล่า (คนทำเหนื่อย...คนคิดยิ่งเหนื่อยกว่า..คนที่คิดด้วยทำด้วย เหนื่อยโคตรๆเลย...)

เรื่องเล่าที่ 3 ตอน งานแลกเงิน เงินแลกงาน

แนวคิดการพัฒนาองค์กรสมัยใหม่ ที่เน้นการสร้างตัวชี้วัดมาใช้ควบคุมกำกับให้เราทำงาน โดยไม่มีอำนาจต่อรองหรือไม่มีอิสระที่จะคิดแตกต่าง ยิ่งตัวชี้วัดมาก ก็ยิ่งทำให้รู้สึกแปลกแยกจากงานมากขึ้น จากการที่หาทางสร้างความสุขควบคู่ไปกับการทำงานแต่ไม่ได้ผล จึงมีแนวคิดที่ว่า "เอางานมาแลกเงิน" ออกมาเป็นโปรโมชั่นพิเศษ ถือเป็นนโยบายเพื่อกระตุ้นประสิทธิภาพของคนทำงาน ซึ่งวิธีการเอางานมาแลกเงิน แต่ก็ยังคงใช้การติดตามผลงานแบบเดิม คือ ตัวชี้วัด เรียกว่าจ่ายเงินตามรายงานตัวชี้วัด วิธีนี้อาจฟังดูดี เพราะใครทำงานมากก็ได้เงินมาก น่าจะเป็นระบบที่ทำให้คนขยัน แต่พวกเราที่ทำงานกับระบบราชการมานานคงรู้ว่า ระบบรายงานผลงานน่าเชื่อถือแค่ไหน ผลที่สุดก็อาจกลายเป็นว่า คนที่ได้เงินมากอาจไม่ใช่คนทำงานเก่ง แต่เป็นคนทำรายงานเก่งต่างหาก แรกๆอาจสร้างความฮือฮาได้บ้าง แต่หากใช้ระบบนี้มากเกินไป ก็จะทำให้คนทำงานสัมพันธ์กับงานที่ทำด้วยฐานความคิดแบบเงินเป็นใหญ่ พูดง่ายๆ งานไหนไม่มีป้ายราคาติดไว้ ต่อไปคงหาคนทำได้ยาก ซึ่งความสัมพันธ์แบบนี้จึงเป็นความสัมพันธ์ที่ลดทอนคุณค่าของงานและคุณค่าของความเป็นมนุษย์ และงานถูกลดทอนให้เหลือเพียงกิจกรรมเพื่อหาเงิน อยากให้ทุกคนเปลี่ยนมุมมองใหม่ "ให้ทำงานด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์"